Φαντάσματα αναφέρονται σ' όλες τις χρονικές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας,
σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Ως φαντάσματα θεωρούνται οι εμφανίσεις ειδώλων ανθρώπων που έχουν πεθάνει.
Υπάρχουν μαρτυρίες για φαντάσματα εντελώς στέρεα και ορατά, τα οποία μπορείς να αισθανθείς με την αφή (προσοχή όμως: τα χέρια τους είναι πα-γω-μέ-να!!), φαντάσματα που φαίνονται αχνά σαν σκιές ή ομίχλη και φαντάσματα εντελώς διάφανα που
μόλις και φαίνεται το περίγραμμά τους.
Υπάρχουν άνθρωποι φαντάσματα, ζώα φαντάσματα, αντικείμενα φαντάσματα,
ακόμα και σπίτια ή λόφοι ή δέντρα φαντάσματα.
Η πιο κοινή θεωρία για τα φαντάσματα, λέει ότι αυτά είναι ψυχές πεθαμένων που δε μπορούν να αναπαυθούν λόγω κάποιας εκκρεμότητας στον επάνω κόσμο, ή κάποιας μεγάλης αδικίας που τους έγινε ή που αυτά κάνανε, ή λόγω μεγάλης λύπης για κάτι, ή λόγω μεγάλου ψυχικού δεσίματος με κάποιο συγκεκριμένο μέρος, ή γιατί πέθαναν ξαφνικά και
δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι πέθαναν και πάει λέγοντας.
Πιο μοντέρνες θεωρίες απορρίπτουν την μετά θάνατον ζωή των φαντασμάτων.
Άλλες θεωρίες πάλι, βλέπουν τα φαντάσματα σαν οντότητες ανεξάρτητες από το θανόν άτομο, του οποίου τη μορφή οικειοποιούνται και άλλες πάλι λένε άλλα που,
αν τα γράφαμε, δεν θα 'χαμε τον τελειωμό μας.
Τα φαντάσματα έχουν και ημερομηνία λήξης και σχεδόν κανένα δεν
επιζεί περισσότερο από 500 ή 600 το πολύ χρόνια.
Οι θρύλοι και οι ιστορίες θέλουν τα φαντάσματα άλλοτε καλά κι άλλοτε
κακά και συνήθως αδιάφορα.
Η εμφάνισή τους πάντως, συχνά συνοδεύεται από αίσθημα ψύχους, μελαγχολικά προαισθήματα ή αισθήματα ματαιότητας και κατάθλιψης,
κάποτε κι από τρομώδες παραλήρημα.
Γι' αυτό και οι μάρτυρες είναι πολλές φορές αρνητικοί στο να εκθέσουν την εμπειρία τους, γιατί δε θέλουν να παραδεχτούν πόσο τρόμαξαν και σοκαρίστηκαν από αυτό που είδαν
(ο άλλος λόγος είναι ότι δεν περιμένουν να τους πιστέψει ο κόσμος,).
Οι κακές γλώσσες, αφήνουν υπαινιγμούς για την εμμονή των φαντασμάτων με χώρους κακοφωτισμένους ή θεοσκότεινους ή περιοχές με συχνές ομίχλες (βάλτοι, λίμνες, Αγγλία). Άλλες γλώσσες, πιο κακές αυτές, κάνουν σχόλια για την κακή όραση των μαρτύρων
και τη διανοητική ή σωματική τους κούραση την ώρα του συμβάντος.
Τέλος, οι χειρότερες απ'όλες τις γλώσσες, επισημαίνουν την τάση των φαντασμάτων να εμφανίζονται σε άτομα με σχιζοφρενική προδιάθεση.
Και αυτά είναι τα όσα λένε οι κακές οι γλώσσες περί των φαντασμάτων.
σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Ως φαντάσματα θεωρούνται οι εμφανίσεις ειδώλων ανθρώπων που έχουν πεθάνει.
Υπάρχουν μαρτυρίες για φαντάσματα εντελώς στέρεα και ορατά, τα οποία μπορείς να αισθανθείς με την αφή (προσοχή όμως: τα χέρια τους είναι πα-γω-μέ-να!!), φαντάσματα που φαίνονται αχνά σαν σκιές ή ομίχλη και φαντάσματα εντελώς διάφανα που
μόλις και φαίνεται το περίγραμμά τους.
Υπάρχουν άνθρωποι φαντάσματα, ζώα φαντάσματα, αντικείμενα φαντάσματα,
ακόμα και σπίτια ή λόφοι ή δέντρα φαντάσματα.
Η πιο κοινή θεωρία για τα φαντάσματα, λέει ότι αυτά είναι ψυχές πεθαμένων που δε μπορούν να αναπαυθούν λόγω κάποιας εκκρεμότητας στον επάνω κόσμο, ή κάποιας μεγάλης αδικίας που τους έγινε ή που αυτά κάνανε, ή λόγω μεγάλης λύπης για κάτι, ή λόγω μεγάλου ψυχικού δεσίματος με κάποιο συγκεκριμένο μέρος, ή γιατί πέθαναν ξαφνικά και
δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι πέθαναν και πάει λέγοντας.
Πιο μοντέρνες θεωρίες απορρίπτουν την μετά θάνατον ζωή των φαντασμάτων.
Άλλες θεωρίες πάλι, βλέπουν τα φαντάσματα σαν οντότητες ανεξάρτητες από το θανόν άτομο, του οποίου τη μορφή οικειοποιούνται και άλλες πάλι λένε άλλα που,
αν τα γράφαμε, δεν θα 'χαμε τον τελειωμό μας.
Τα φαντάσματα έχουν και ημερομηνία λήξης και σχεδόν κανένα δεν
επιζεί περισσότερο από 500 ή 600 το πολύ χρόνια.
Οι θρύλοι και οι ιστορίες θέλουν τα φαντάσματα άλλοτε καλά κι άλλοτε
κακά και συνήθως αδιάφορα.
Η εμφάνισή τους πάντως, συχνά συνοδεύεται από αίσθημα ψύχους, μελαγχολικά προαισθήματα ή αισθήματα ματαιότητας και κατάθλιψης,
κάποτε κι από τρομώδες παραλήρημα.
Γι' αυτό και οι μάρτυρες είναι πολλές φορές αρνητικοί στο να εκθέσουν την εμπειρία τους, γιατί δε θέλουν να παραδεχτούν πόσο τρόμαξαν και σοκαρίστηκαν από αυτό που είδαν
(ο άλλος λόγος είναι ότι δεν περιμένουν να τους πιστέψει ο κόσμος,).
Οι κακές γλώσσες, αφήνουν υπαινιγμούς για την εμμονή των φαντασμάτων με χώρους κακοφωτισμένους ή θεοσκότεινους ή περιοχές με συχνές ομίχλες (βάλτοι, λίμνες, Αγγλία). Άλλες γλώσσες, πιο κακές αυτές, κάνουν σχόλια για την κακή όραση των μαρτύρων
και τη διανοητική ή σωματική τους κούραση την ώρα του συμβάντος.
Τέλος, οι χειρότερες απ'όλες τις γλώσσες, επισημαίνουν την τάση των φαντασμάτων να εμφανίζονται σε άτομα με σχιζοφρενική προδιάθεση.
Και αυτά είναι τα όσα λένε οι κακές οι γλώσσες περί των φαντασμάτων.
ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ .............!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου